مهم ترین ویژگی این آثار علاوه بر نکات مهم آموزشی که در قالب بخش هایی نمایشی و مفرح، اما اثرگذار به مخاطبان منتقل می شد حضور بازیگرانی بود که رفته رفته و در گذر زمان به بهترین چهره های عرصه هنرهای نمایشی کشور تبدیل شدند.

اکبر عبدی، حمید جبلی، فردوس کاویانی، رضا ژیان، آتیلا پسیانی، فاطمه نقوی، حسین پناهی، محمود جعفری، اکبر رحمتی و مرتضی ضرابی طی سال ها و با حضورهای مختلف و دوست داشتنی در فیلم و سریال های گوناگون نام و نشانی برای خود دست و پا کردند و حضور هر کدام از آنها برای هر اثر نمایشی وزنه ای محسوب می شد.

یکی دیگر از بازیگران آن مجموعه ها که نقش معروف آقاشیره را بازی می کرد، جوانی به نام رضا رویگری بود که البته پیش از آن و در کنار فعالیت در عرصه بازیگری، کار شاخص و ماندگاری در زمینه خوانندگی انجام داده بود و از این نظر شاید شهرتی بیشتر از دیگر بازیگران این دو مجموعه در آن زمان داشت.

سرود «ایران ایران» در زمستان سال 57 به یکی از آهنگ های معروف و انقلابی کشور در آن مقطع حساس و نفسگیر تبدیل و باعث شد مردم در روزهای حکومت نظامی برای خرید نوارکاست این قطعه که طبیعتا آن زمان ممنوع به حساب می آمد، جلوی مراکز پنهانی خرید صف بکشند.

خود رویگری در گفت و گویی گفته است: در آن زمان مشغول تمرین در نمایش «سهراب و عصر سنجاقک» به کارگردانی بیژن مفید بودم که فریدون خشنود، آهنگساز خواندن این سرود را به من پیشنهاد کرد، اما من با استدلال این که حرفه من خوانندگی نیست ابتدا از انجام آن طفره رفتم​ ولی اصرار خشنود مرا به انجام این کار مجاب کرد و سرانجام ما از یک صبح تا شب این سرود را ضبط کردیم.

این سرود پس از ساخت شهرت فراوانی پیدا کرد و بارها توسط مردم انقلابی ایران شنیده شد و توسط آنها در تظاهرات و تجمع های مختلف به شکل زمزمه و فریاد بازتاب داده می شد​ اما بجز دوستان و اطرافیان رویگری تا چند سال بعد خیلی ها از این که این سرود مشهور را یک بازیگر خوانده، اطلاع نداشتند. تا این که با بازی رویگری در فیلم و سریال های مختلف اسم این بازیگر سر زبان ها افتاد و بتدریج تقریبا همه متوجه شدند خواننده سرود ایران ایران رضا رویگری است.

رویگری باتوجه به چهره جذاب و صدای رسا و اندامی متناسب جزو جوان اول های دهه 60 و 70 سینمای ایران شد و در فیلم های مختلفی به ایفای نقش پرداخت. توانمندی این بازیگر باعث شده بود نقش آفرینی او به یک قالب و فیلم خاص محدود نشود و رویگری را در نقش ها و آثار متفاوتی ببینیم، از حضور در نقش هایی اکشن و جدی در «کانی مانگا» تا نقش هایی کمدی در «اجاره نشین ها».

این بازیگر تا مدت ها این رویه را ادامه داد و گرچه در پاره ای ​ مواقع نیز به سبب بازی در نقش ها و فیلم هایی نه چندان برجسته، خیلی توسط منتقدان یا داوران جشنواره ها قدر نمی دید، اما از جایگاه نامی و اعتباری خوبی نزد مردم و عامه تماشاگران برخوردار بود و تماشاگران همواره از او با احترام نام می بردند. دهه 80 اما چرخشی اساسی در بازیگری رویگری ایجاد شد و او با بازی درخشان در شاه​نقش شاپوری در فیلم «بوتیک» حمید نعمت اله نظر تماشاگران را به خود جلب کرد. حضور او در نقشی کوتاه و مکمل به قدری​ قدرتمندانه بود که حتی الان و با وجود سپری شدن چند سال از ساخت فیلم فراموش نشدنی است.

​ به نظر می رسد او در دوران جدید بازیگری اش خیلی سریع به اوجی دست یافت که دیگر خودش هم قادر به تکرار آن نیست. شمایل جدید رویگری به نوعی باعث محدودیت او در نقش آفرینی شده ​ و قدرت مانور بیشتری به او نمی دهد. شاید به خاطر همین ظاهر ثابت و تیپیکال است که نقش های متفاوتش مثلا در فیلم «گناهکاران» و مجموعه شبکه نمایش خانگی «شاهگوش» شبیه هم به نظر می رسد. هرچند در همین سال ها او هراز گاهی از قالب کلیشه ای​ اش خارج می شود و در آثاری چون «مختارنامه» بازی می کند، اما گویا نیاز است برای فاصله گرفتن از نقش های تکراری به تغییر ظاهر و انتخاب هایی هوشمندانه تر دست بزند، چرا که او بازیگر بسیار توانایی است و این مساله را بارها ثابت کرده است. هنر، استعداد و توانمندی های رویگری البته تنها محدود به بازیگری نمی شود و جدا از خوانندگی که ذکر آن رفت، ​ ید طولایی هم در عرصه نقاشی دارد و در سال های اخیر نمایشگاه هایی را در ایران و آمریکا برپا کرده است.

بازتاب های موفق اجرای سرود «ایران ایران» هم به قدری بود که رویگری در ادامه و در کنار بازیگری و نقاشی خوانندگی را هم جدی بگیرد که حاصل این جدی گرفتن سه آلبوم موسیقی «از عشق گفتن»، «غوغا» و «کازابلانکا» است. هرچند درباره خوانندگی او هم گاهی زمزمه های مخالفی میان دوستداران موسیقی به گوش می رسد. بخصوص و اتفاقا درباره ترانه کازابلانکا، سروده یغما گلرویی که صدای اعتراض نرم و ملایم برخی طرفداران سینما و آن فیلم مشهور تاریخ سینما را هم در پی داشته و آنها معتقدند ​ این اثر چندان نتوانسته ادای دین مناسبی به آن اثر ماندگار سینمای جهان داشته باشد.

رویگری هنرمندی است که در همه سال های فعالیتش بدون حاشیه کار کرده، اما در مهر سال 90 ویدئویی از او انتشار یافت که کمی حاشیه ساز شد. او در اثر منتشرشده به خاطر بازی در بخشی از نقش آفرینی هایش از مردم عذرخواهی کرده بود که خیلی ها گمان می کردند اشاره او به حضورش در «اخراجی ها 3» باشد، اما رویگری بعدا طی مصاحبه ای چنین مساله ای را تکذیب کرد.

شبکه نمایش این هفته هرشب ساعت 21 یکی از فیلم های رضا رویگری را مرور کرده که تا روز جمعه ادامه خواهد داشت. خواب برفی (رضا کرمیار)، خوش خیال (مهران تاییدی)، خانه خلوت (مهدی صباغ زاده)، وسوسه (جمشید حیدری)، دیدار در استانبول (افشین شرکت)، کانی مانگا (سیف الله داد) و آلما (اکبر صادقی) هفت فیلمی هستند که به نوعی سال های مختلف بازیگری و کارنامه پربار این بازیگر دوست داشتنی را پوشش می دهد.

مرور فیلم های رضا رویگری در شبکه نمایش نشان از جایگاه مهم این بازیگر دارد، پس انتظار زیادی نیست که این هنرمند همچون گذشته قدر این محبوبیت و اعتبار را بداند و از این پس برای افزودن به نقش های خاطره انگیز دیگر​ قدم های جدی تری بردارد.